Historia rodzinna z piórem w tle
(Mont Blanc Simplo 1938…)
Piórko, jakie moja Mam dostała od Dziadka kiedy miała 14 lat. Można je więc datować dokładnie na 1938 rok. Pochodzi ze sklepu R. Aleksandrowicz w Krakowie (adres Długa 1, przez całe moje dzieciństwo był tam sklep z przyborami do pisania, papierem itd. Moja Mama zawsze mówiła o tym sklepie „u Aleksandrowicza”). Teraz jest tam księgarnia WL.
Mont Blanc był jedyna rzeczą, jaką Mama zabrała z domu, kiedy w 1939 roku rodzina uciekała najpierw na wschód, gdzie wpadła w czułe ramiona Sowietów. Uścisk na szczęście na chwilę osłabł i udało się całej familii przekroczyć San w kierunku zachodnim. Sowieci jednak jak to Sowieci – najpierw przepuścili Dziadka z najmłodszą córką (czyli Mamą), a dopiero nazajutrz – Babcię i dwie Ciocie.
Tu dwie anegdotki: Dziadek z Mamą owego dnia wieczorem zawędrowali do majątku Godowa koło Strzyżowa, gdzie przebywała siostra Babci wraz z mężem i dużą częścią rodziny. Uciekinierzy pojawili się we dworze w porze kolacji. Dziadek wszedł mówiąc od progu: „Na razie nas tylko dwoje”. Jedna z ciotek w zdenerwowaniu usłyszała „Zostało nas tylko dwoje” i zemdlała ….
Nazajutrz przez granicę na Sanie przechodziła Babcie z dwiema siostrami Mamy. Sowieci przeszukiwali bagaże i rabowali co się tylko dało. W przeddzień, jako niepiśmiennych, pióro ich nie zainteresowało. Babcie miała za to trochę precjozów. Jako osoba pomysłowa włożyła je do rękawiczek, które położyła na ladzie od swojej strony, a przed rękawiczkami postawiła kuferek, zasłaniając nim rękawiczki i powiedziała :„Tu jest wszystko, co mam ze sobą”. Jak mi potem opowiadała, z premedytację na wierzchu bagaży w walizce położyła jakieś używane majtasy;-). Sołdat pogrzebał w kuferku, wzruszył lekceważąco ramionami i kazał sie wynosić…
A Mont Blanc przeżył z Mamą całą wojnę, chodził z nią na tajne komplety i zdawał konspiracyjną małą maturę w Krośnie, potem, już po wojnie, studiował medycynę na Wydziale Lekarskim UJ, był świadkiem narodzin mego Brata i moich. Potem, kiedy Mamie wzrok popsuł się całkowicie, leżał grzecznie w szufladzie …
Pewnego dnia, ładnych parę lat temu, zabrałem je do siebie do domu bojąc się, że sprzątaczka cos mu złego zrobi…
Schowałem piórko pieczołowicie i… zapomniałem gdzie…
Kilka dni temu rozmawiałem z Mama przez telefon. Zeszło na pióro, i Mama spytała czy pamiętam gdzie ono jest. Powiedziałem, że na pewno u mnie, tylko nie wiem gdzie. Mówiąc to spojrzałem na regał z książkami i sam nie wiem dlaczego, nagle sięgnąłem po bordowe ebonitowe pudełko. BYŁ TAM!
Został oddany do renowacji. Znajomy artysta plastyk ma za zadanie oczyścić klip z korozji i pokryć na nowo metalem (niklem lub srebrem, zobaczymy), ma też oczyścić korpus i skuwkę, a następnie mechanizm zostanie oddany do oczyszczenia i renowacji na ul. Szpitalną w Krakowie...
Habent sua fata libelli …
Nie tylko książki maja swój los…
Żeby było ciekawiej – mieszkam o tzw. „rzut beretem” od b. sklepu Aleksandrowiczów,
skądinąd w kamienicy z tego samego, co pióro, roku 1938 …
. 
