Ktoś zna? Ktoś pamięta? To książka, którą przeczytałem wiele razy w podstawówce i dopiero niedawno zorientowałem się, że wydano kontynuację ... ech ...
Uzupełnij brakujące wyrazy ...
Na naszej ulicy mieszkał obywatel trzynastoletni. Znajomi chłopcy powiedzieli mi, że nazywa się __________ i że chodzi do szóstej klasy. Chłopiec ten już dawno wpadł mi w oko. Może dlatego, że był piegowaty w sposób urągający wszelkim rozsądnym normom, a może dlatego, że miał zawsze strutą minę.
Początkowo myślałem, że jego struta mina jest skutkiem jakiegoś przypadkowego niepowodzenia czy dolegliwości. No, bo przecież zawsze może się coś przykrego przytrafić nawet najweselszemu chłopcu. Może go na przykład boleć ząb albo brzuch,
albo zgubił wieczne pióro, albo mu młodsza siostra podarła zeszyt, albo podarł ubranie o gwóźdź, albo go matka skrzyczała, albo mu ojciec nie chce kupić roweru, albo mu kupili płaszcz na wyrost do samej ziemi jak sutannę, a do tego z trąbiastymi rękawami, i każą mu tak chodzić, a on się wstydzi, albo mu nie dali pieniędzy na mecz, albo dostał dwójkę, albo puszczał latawca, a latawiec nie chciał latać i wyśmiano go szyderczo, albo go obraził jakiś fąfel ze starszej klasy powiedziawszy na przykład: „Te, mały, spłyń...” i wystarczyło, bo to przecież obraza tak powiedzieć do mężczyzny, który ma bądź co bądź swoje trzynaście lat, albo go zagięli, a on nie mógł się odgiąć i chodzi zagięty.
Dużo może być zmartwień, które potrafią zatruć człowieka jak strychnina i wytrącić go z równowagi życiowej na cały dzień albo na pół dnia.
Więc ja też, proszę was, myślałem, że ten __________tak samo... Że spotkało go jedno z wyszczególnionych wyżej niepowodzeń życiowych, jakiś zawód, zadra, zguba czy tym podobna przykrość i dlatego taki struty i zamyślony. Ale patrzę dzień, drugi, tydzień, dwa tygodnie, a on stale taki sam. Ile razy go spotykam — wciąż ta sama mina, a do tego niemożliwie piegowaty, w sposób urągający przyjętym normom.
Postanowiłem rzecz zbadać. Przy najbliższej okazji, kiedy spotkałem go, mówię:
— Czemu masz wiecznie taką minę?
— Jaką minę? — udał, że nie rozumie.
— Zamyśloną i strutą, mój chłopcze.
Wzruszył ramionami.
— To moja zwyczajna mina. Ja zawsze jestem taki.
— Nie opowiadaj głupstw, __________— powiedziałem — chłopiec w twoim wieku nie może być wiecznie struty. Skąd to u ciebie? Masz rodziców, kolegów, rower...
— Mam rower i rodziców — zgodził się.
— Może dlatego, że masz piegi?
— Eee, skąd. Do piegów to się już przyzwyczaiłem.
— Jesteś zdrowy, silny — mówię — widziałem, jak położyłeś na łopatki boksera Bubę I, który jest najsilniejszym chłopcem na naszej ulicy.
— Widział pan? — __________spojrzał na mnie ciężko.
— Widziałem.
— Był osłabiony po grypie, ale to prawda — jestem silny — przyznał.
Mimo to minę miał wciąż jak przedtem, to znaczy w ogóle ponurą.
— Wiem także — ciągnąłem — że przeprowadzasz udane próby z jakąś nieznaną bronią i że udało ci się spowodować wybuch, który zatruł na dwie godziny atmosferę naszej ulicy. Przypuszczam, że na szczęście nie był to pył radioaktywny?
— Myśli pan? — __________filozoficznie wytarł nos, ale jego oblicze pozostało niezmiennie ponure.
_________________
My podzieliliśmy się bogami, ale jak oni podzielili się nami?---
Dwie siły potężnieją w świecie intelektu: precyzja i bełkot. Zadanie: nie należy dopuścić do narodzin hybrydy - precyzyjnego bełkotu W avatarze waran nilowy. Zdjęcie:
snapshot.
Ale kojarzy mi się z tytułem książki pana B.C. 
